Op de Dag van de zorg staan we juist even bij de ánderen stil

Op de Dag van de zorg, die er weer aan staat te komen, sta ik in elk geval al wat meer stil bij de zorg die mij ten deel gevallen is en dan met name de mensen die voor me zorgden. Ik heb in het verleden denk ik niet altijd mijn waardering even goed kunnen uiten, voornamelijk door het gegeven denk ik dat ik boos was op de situatie en ik deze nog niet geaccepteerd had. Ik denk dat je je dan het meeste uit tegen de mensen die juist goed voor je willen zijn, dat dit je makkelijkste slachtoffers zijn. En die heb ik soms ontzien maar sinds enkele maanden is er verandering in gekomen en heb ik steeds beetje bij beetje meer geaccepteerd dat mijn situatie nou eenmaal is zoals ie is. Ik merk nu ook dat ik daarom extra stil wil staan bij de mensen die mij al die tijd gesteund hebben, of dat nou vanuit hun professionele belangen was, zoals de verplegers die hier de hele dag in en uit lopen, of dat het vanuit persoonlijke belangen was, mijn familie en vrienden die me vol geduld telkens weer de mantelzorg weten te leveren die ik echt nodig heb. De Dag van de zorg is de dag waarop ik stil wil staan bij eens een keertje niet mezelf maar al die anderen die net zomin voor deze situatie hebben gekozen en die er net zozeer mee opgezadeld blijken te zijn. Aan juist die mensen namelijk wordt niet altijd evenveel gedacht, niet altijd rekening gehouden – eigenlijk draait het altijd maar op mij, mij en mij en daar word ik een beetje zat van! Op de Dag van de zorg zijn de rollen omgedraaid en zorg ik eens voor een ander!